چند سال پیش در جریان بازی های پارالمپیک ( المپیک معلولین ) در شهر سیاتل آمریکا 9 نفر از شرکت کنندگان دو100متر پشت خط آغاز مسابقه قرار گرفتند.

همه این 9 نفر افرادی بودند که ما آنها را عقب مانده ذهنی و جسمی می خوانیم. آنها با شنیدن صدای تپانچه حرکت کردند. بدیهی است که آنها هرگز قادر به دویدن با سرعت نبودند و حتی نمی توانستند به سرعت قدم بردارند بلکه هر یک به نوبه خود با تلاش فراوان می کوشید تا مسیر مسابقه را طی کرده و برنده مدال پارالمپیک شود.

ناگهان در بین راه مچ پای یکی از شرکت کنندگان پیچ خورد. این دختر یکی دو تا غلت روی زمین خورد و به گریه افتاد.

هشت نفر دیگر صدای گریه او را شنیدند، آنها ایستادند، سپس همه به عقب بازگشتند و به طرف او رفتند.

یکی از آنها که مبتلا به سندروم داون (عقب ماندگی شدید جسمی و روانی) بود، خم شد و دختر گریان را بوسید و گفت: این دردت رو تسکین میده.

سپس هر 9 نفر بازو در بازوی هم انداختند و خود را قدم زنان به خط پایان رساندند.

در واقع همه آنها اول شدند. تمام جمعیت ورزشگاه به پا خواستند و 10 دقیقه برای آنها کف زدند.

ای کاش می شد فهمید در دل آسمان چه می گذرد

که امشب با ناله ای بغض آلود
بر دیار این دل خسته
اشک می ریزد 

تا خدا بنده نواز است به خلقش چه نیاز

میکشم ناز یکی تا به همه ناز کنم

چیزی را که نمی توانی به دست آوری فراموش کن ، و چیزی را که نمی توانی فراموش کنی به دست آور.

اندیشیدن آسان است و عمل کردن دشوار. اما مشکلترین کارها عمل کردن به چیزهایی است که به آن می اندیشیم

انسانهای خام بعد از چند بار سوختن به مرز پختگی میرسند

برای شنا کردن در سمت مخالف رودخانه قدرت و جرات لازم است، وگرنه هر ماهی مرده ای می تواند در جهت جریان رودخانه شنا کند.

کاش در کتاب قطور زندگی سطری باشیم به یاد ماندنی ، نه حاشیه ای از یاد رفتنی